Ze względu na temperament i budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę oraz są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, lecz mają również delikatniejszą sierść, porządnie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to kobyły nadzwyczaj efektowne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są również o wiele silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują zwykle w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych sytuacjach przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto mieć koszulki jeździeckie. Stereotypowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym grubą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to naturalnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jakim sposobem te gorącokrwiste, lecz za to porządniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, innymi słowy takie, które mają kolosalne i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są wielkie płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach oraz powieściach są konie kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.
